Klasztor w Aylesford został ufundowany w roku 1242 przez angielskiego barona Richarda de Grey powracającego z krucjaty do Ziemi Świętej. Sprowadził on ze sobą grupę mnichów, pustelników z Góry Karmel ofiarując im kawałek ziemi i swój dwór. Tutaj w 1247 r. odbyła się pierwsza w Europie kapituł generalna, która zmieniła sposób życia zakonników z eremickiego (pustelniczego) na mendykancki (żebraczy). Po okresie rozkwitu – w przeciągu 50 lat ufundowano w samej Anglii i Walii ponad 30 klasztorów – w czasie Reformacji,  klasztory likwidowano.

W roku 1538 klasztor w Aylesford przeszedł w ręce Sir Thomasa Wyatta, właściciela Allington Castle. Za panowania królowej Marii („krwawa Mary”) rodzina Wyatt utraciła swe posiadłości, a Aylesford dostało się w ręce Sir Johna Sedley’a. On i kolejny właściciel Sir John Banks (w 1670 r.) zamienili zabudowania klasztorne przekształcając je w przepiękną stylową rezydencję. W XX-tym wieku pani Woolsey i jej zięć Copley Hewitt odrestaurowali zniszczony pożarem (1930 r.) kompleks dworski. A kiedy po II wojnie światowej – w 1949 r. – obiekt został wystawiony na sprzedaż, karmelici skrzętnie skorzystali z okazji i odkupili utraconą przed wiekami swoją własność.

Wiele starań o. Malachy Lyncha i architekta Adriana Gilberta Scotta doprowadziło (w latach 50-tych i 60-tych) do odbudowy i utworzenia na nowo sanktuarium MB Szkaplerznej, gromadzącego licznych pielgrzymów związanych z Karmelem, jak również ludzi poszukujących modlitwy i sensu życia. Konsekracja nowej świątyni w 1965 r. dała nowy impuls do systematycznego rozwoju centrum pielgrzymkowego, a obchody 750-lecia Szkaplerza karmelitańskiego w 2001 r. przybliżyły i polskim pielgrzymom, to miejsce „objawień szkaplerznych”.