W kontekście tych słów można lepiej zrozumieć zdanie św. Teresy od Dzieciątka Jezus, że wszystko jest łaską. Można zadać to nieco naiwne pytanie, które często pada z ust letnich katolików: dlaczego jedni otrzymują daną łaskę, a inni są jej pozbawieni? Bóg nikomu nie odmawia łaski. Stworzył nas wszystkich i pragnie wszystkich zbawić, zatem nie może kogokolwiek pozostawić bez pomocy. Wie, że już od początku jesteśmy słabi i gdyby nie Jego łaska, wszyscy pogubiliby się na drogach życia. Jeśli coś jest łaską, czyli nie da się na to zasłużyć, trzeba o nią usilnie prosić; pokazać, że zależy nam, by ją otrzymać. Nie lubimy być uszczęśliwiani na siłę. Tym bardziej Bóg, do końca wierny swoim obietnicom, stworzył nas wolnymi i nigdy naszej wolności nie ograniczy. Problem leży po naszej stronie. Często jest to ignorowanie Bożych natchnień i napomnień, czy niedbałe życie bez świadomości obecności Bożej. Gdybyśmy dostrzegli ogrom łask, jakie stały się naszym udziałem, z naszej duszy ciągle wyrywałyby się akty wdzięczności, a za zmarnowane łaski nieustannie przepraszalibyśmy Pana. By mieć świadomość otrzymywanych łask, trzeba nieustannie żyć w Bożej obecności i tę obecność stale ugruntowywać przez głębokie życie duchowe. Pan zawsze czeka, chce się z nami spotkać. Czy jednak chętnie odpowiadamy na Jego zaproszenie?