Ta modlitwa mówi coś niesamowicie ważnego o Bożym miłosierdziu. Nasza słabość i grzeszność jest miejscem jego działania; miejscem, gdzie ono najpełniej się objawia, gdzie chce okazać swoją moc. Bóg jest wszechmocny. Jego wszechmoc nie polega jednak na tym, że przemocą usuwa ze świata wszelkie zło. W ten sposób odebrałby nam wolność wyboru, a tym samym zdolność do miłości. Bóg chce, żeby nasze życie było pieśnią na cześć Jego miłosierdzia. Stanie się tak, gdy odważymy się stanąć w prawdzie o sobie, spojrzymy na siebie w pokorze. Bóg nie wymaga od nas, byśmy byli idealni. Stworzył nas i wie, jacy jesteśmy. Chce, byśmy prosili Go o pomoc, stawali przed Nim z naszą bezradnością i pozwolili, by w naszej nędzy zaczęła działać Jego wszechmoc i potęga miłosiernej miłości. Często nasza własna słabość powala nas na ziemię. Musimy wtedy jedynie zgodzić się, by to On zszedł tak nisko, aż na dno naszej nędzy i pozwolić Mu, by nas podniósł na szczyty świętości, do samego nieba. Ta rezygnacja z samowystarczalności jest dla naszej zranionej grzechem natury niezwykle trudna. Każdy poród jest bolesny, ale gdy nie zgodzimy się na niego, nie narodzimy się do nowego życia w łasce; do życia, które ma wartość i sens, bo jest życiem na chwalę Boga i Jego miłosierdzia.