Może nawet chcielibyśmy zostać świętymi, kochać innych tak, jak kocha ich Bóg; być ubogaceni wszelkimi darami, cnotami i łaskami. Pragniemy też, by dokonało się to w sposób łatwy i przyjemny, bez narażania się na cierpienia i przeciwności. Nie chcemy przechodzić przez kuźnię cierpienia, w którym wykuwane są te szlachetne metale. Może i przeczuwamy, że przez cierpienie stajemy się, szlachetni, że rozszerza się nasze serce. Wydaje się nam, że przyprowadzimy do Boga najwięcej dusz, gdy będziemy dużo działać, biegiem przemierzać świat i szukać zbłąkanych owiec. Tymczasem być może więcej osób nawróci się dzięki naszemu pokornemu uwielbieniu Boga pośród cierpienia. Wtedy pozwolimy Mu działać w duszach ludzkich, przemieniać je. Będzie to również po części nasza zasługa. Najskuteczniejszymi misjonarzami jesteśmy wtedy, gdy w działaniu jest jak najmniej nas, a najwięcej Boga.