Różne można podchodzić do wykonywanej pracy: traktować ją jako źródło zarobku, jako przyjemność, bądź z pracować z przymusu, z czystego obowiązku. Oczywiście, nie jest niczym złym zarobić na utrzymanie swoje i swojej rodziny ciężką, uczciwą pracą. Gdy jednak praca jest źródłem wewnętrznej radości i satysfakcji, nabiera głębszego sensu. Warto go odnaleźć. Niech komentarzem do słów świętej karmelitanki będzie ta oto historia o trzech kamieniarzach: „Pewien mędrzec poszedł do kamieniołomu i ujrzał tam człowieka pracującego z mozołem kilofem i dłutem. «Co robisz?» – spytał go. «Łupię kamienie dla mojego przeklętego pana. Haruję cały dzień za kawałek chleba». Po czym, wciąż przeklinając, kontynuował pracę. Drugiego robotnika mędrzec zapytał o to samo. «Pracuję, żeby móc zapłacić za dom i nakarmić dzieci. Jeszcze parę miesięcy i spłacę swoje długi» – odpowiedział tamten. Mędrzec znalazł trzeciego robotnika i jego też spytał o to samo. Mężczyzna, odrywając się od pracy, podniósł głowę i mędrzec ujrzał twarz o radosnym i dumnym wyrazie. «Czy nie widzisz, przyjacielu?» – powiedział, wskazując na jeszcze nie ukończony budynek w oddali – «Buduję katedrę!»”.