Perspektywa wieczności zmienia wszystko. To nieprawda, że myśl o życiu wiecznym wyobcowuje człowieka z życia; że czyni z niego kogoś, kto fruwa w obłokach; kto nie rozumie problemów ludzi na ziemi, a tym bardziej nie chce się nimi zająć. Paradoksalnie dla ludzi z taką perspektywą krzyż ma podwójny, i to bardzo realny, odczuwalny ciężar. Tęskniąc za tamtym światem, przekonują się, jak do ziemi nie pasują. Odczuwają, że nie dla niej zostali stworzeni i że nie tutaj spędzą swoją wieczność. Tutaj widzimy sens ślubu ubóstwa oraz absurdalność pogoni za dobrami materialnymi i hołdowaniu konsumpcyjnemu stylowi życia. Przychodząc na ten świat nic ze sobą nie przynieśliśmy. Byliśmy nadzy, bezbronni, całkowicie zależni od innych. Odchodząc z tego świata, nie weźmiemy nic z bogactw, które z taką zachłannością gromadziliśmy. Bóg jest miłością. Odchodzimy do świata, gdzie liczyć się będzie tylko czysta, bezinteresowna miłość. Nic innego nie będzie tam pasować.