Boimy się zjednoczenia. Kojarzymy je z unicestwieniem własnej osoby przez drugą, zatracenie się w niej, zlanie się w jedno. Nic bardziej mylnego. Dopiero w zjednoczeniu jesteśmy naprawdę sobą; takimi, jakimi pragnął nas Bóg. Więcej nawet, stajemy się Jego obrazem, ikoną. Nic większego nie może nas spotkać. Bóg jest czystą miłością i taką miłością kocha nas i obdarowuje. Pragnie dla nas tego, co najlepsze. Problem leży po stronie człowieka. Pragniemy wielkości, ale to pragnienie często rozmija się z Bożym pragnieniem względem nas. Inaczej pojmujemy wielkość. Człowiek po grzechu pierworodnym jest indywidualistą. Pragnie dowieść swojej wielkości sobie, innym, a nawet Bogu, ale na własnych warunkach, według swoich wyobrażeń. Tymczasem sens życia, nasza wielkość i doskonałość, czy w końcu świętość, polega na zjednoczeniu z Bogiem. On nas stworzył i ma dla nas najlepszy plan. Trzeba tylko Mu zaufać i oddać ster swojego okrętu. Wtedy możemy mieć pewność, że dotrzemy bezpiecznie do portu zbawienia i wprowadzimy na tę drogę innych.