Adorować poranione ciało mistyczne Kościoła; ciało przybite do krzyża, porozrywane przez grzechy, błędy, herezje? Czy nie lepiej byłoby pochylić się nad Kościołem triumfującym, którego bramy piekielne nie przemogą, nad Kościołem świętym, mimo grzechów jego poszczególnych członków, dlatego, że żyje w nim Chrystus? Oczywiście, można zawsze mieć przed oczyma to nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, które objawi się na końcu czasów. Jednak nie można zamykać oczu na realia, w których żyjemy, na własne upadki i grzechy, które w niepojęty sposób ranią to mistyczne ciało Chrystusa, jakim jest Kościół - Jego Oblubienica. Jeśli autentycznie kochamy Chrystusa i prawdziwie chcemy iść za Nim, będziemy również chcieli ulżyć Jego cierpieniu. Widząc wielką boleść tego Mistycznego Ciała z powodu grzechów jego dzieci, nie będzie się gorszyć. Autentycznego świadka, prawdziwie kochającego swój Kościół, ogarnie raczej smutek i za wszelką cenę będzie chciał ulżyć temu cierpieniu, biorąc jego część na siebie - współcierpiąc Kościołem i dla Kościoła, by jak najszybciej mógł zatriumfować jako czysty i nieskalany.