Pycha czyni z nas niewdzięczników. Nie potrafimy dostrzec dobra, które zostało nam udzielone. Pycha nie pozwala uznać faktu, jak bardzo potrzebujemy innych, jak wiele im zawdzięczamy. Dostrzec w sobie tę niewdzięczność i pychę, jej źródło, to już bardzo dużo. Nikt nie jest w stanie dostatecznie podziękować Bogu za otrzymane od Niego dobrodziejstwa, przeprosić Go za swoje niewierności i grzechy. To one najbardziej oddzielają nas od Boga i czynią nas do Niego niepodobnym. Trzeba prosić Boga o łaskę znienawidzenia grzechu. Kolejnym etapem drogi do świętości jest umiłowanie cierpienia, a przynajmniej odwaga znoszenia go. Ono sprawia, że pragniemy jedynie Boga, chcemy być blisko Niego, z Nim zjednoczeni. Cierpienie uzmysławia nam, że potrzebujemy czegoś innego, niż to, co oferuje świat. Nie to uczyni nas szczęśliwymi i spełnionymi. Wszystko, co jest na świecie, mamy od Boga i powinno to kierować nasze myśli ku Niemu. Dziękczynienie jest najlepszym lekarstwem na pychę. Kieruje nasze myśli ku Bogu i sprawia, że, zapominając o sobie, w pełni otwieramy się na Niego i na innych. Błaganie o miłosierdzie nad nami uzmysławia nam, jak bardzo potrzebujemy Boga i Jego przebaczenia, by móc zacząć wszystko od nowa. Zacząć po raz kolejny bieg ku świętości.