U Boga zaś widzieć rzeczy bardzo dobrymi znaczy to samo, co uczynić je bardzo dobrymi w Słowie, Synu swoim. I nie tylko udzielił stworzeniom bytu i wdzięków naturalnych patrząc na nie, jak to powiedzieliśmy, lecz również samą postacią swego Syna odział je pięknością, udzielając im bytu nadprzyrodzonego. Dokonało się to wówczas, gdy Syn Boży stał się człowiekiem i podniósł człowieczeństwo do piękności Bożej, a z nim i wszystkie stworzenia przez to, iż złączył się z nimi przez przyjęcie ludzkiej natury. Przez to podniesienie stworzeń skutkiem wcielenia Syna Bożego i Jego zmartwychwstania wedle ciała, nie tylko Ojciec przyozdobił stworzenia częściowo, lecz możemy powiedzieć, że całkowicie okrył je pięknem i godnością.
Wcielenie Syna Bożego w pełni objawia nam i uświadamia godność każdego człowieka. Przez Wcielenie nie tylko chciał być blisko stworzenia, ale także przekonać świat o Bożej miłości. Syn Boży przyszedł na ziemię jako do swojej ukochanej oblubienicy, podarowanej Mu przez Ojca. Dzieciom, które się kocha, daje się najlepsze dary. Jeśli spojrzymy na siebie, na innych oraz na otaczający nas świat, jako na Oblubienicę, którą Ojciec wybrał, przyozdobił, upiększył; jako na najwspanialszy dar dla swojego Syna, w zupełnie innym świetle zobaczymy życie swoje i innych. Bóg przyszedł na świat w ludzkim ciele. Ono nie budzi w Nim odrazy. Przyszedł, by zbawić, czyli uleczyć to, co chore; podnieść to, co upadłe; by wyzwolić nas ze szponów zła i śmierci. Od nas oczekuje jedynie serca otwartego ogrom łaski, którą przyniósł nam, stając w naszych progach.