Panie, chcę Cię prosić, abyśmy się wszyscy kiedyś znaleźli w Twoim pięknym niebie.

św. Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza

Nieba, naszej przyszłej ojczyzny, nie sposób sobie wyobrazić. Tam nie istnieje doświadczenie czasu, jest wieczne ”teraz”, a przecież każdy z nas rodzi się w doczesności całkowicie ukształtowanej przez ”wczoraj”, ”dziś” i ”jutro”. W niebie nie ma ograniczeń przestrzeni. Jest ono światem ducha. Jego mieszkańcy nie są przywiązani do jednego miejsca, tak jak człowiek z racji posiadania ciała, które sprawia, że może być tylko tam, gdzie jest jego ciało. Mieszkańcy nieba są wszędzie tam, gdzie jest ich myśl, gdzie działają, a więc mogą być w kilku miejscach naraz. Piękno nieba jest pięknem świata duchowego i żadne znane nam obrazy nie mają do niego zastosowania. To piękno jest wieczne, a jednocześnie wciąż nowe i nie nużące. Niebo jest społecznością aniołów i ludzi, których liczba jest dla nas niewyobrażalna. Nikt z tej społeczności nie jest kopią innego stworzenia, ale zachowuje sobie właściwe, niepowtarzalne piękno, inność. Niebo ma tyle wymiarów, ile jest w nim stworzeń. One wszystkie współistnieją bez żadnych konfliktów, bez najmniejszego zgrzytu, w pełnej harmonii.