Przykazanie miłości bliźniego jest tym, na którym opiera się całe Prawo. Najwyższej czci i szacunku jest godzien tylko Bóg, a zaraz po Nim człowiek. Bóg w Jezusie Chrystusie stał się jednym z nas. Stał się do nas podobnym we wszystkim oprócz grzechu i, jak nadmienia Sobór Watykański II, „On, Syn Boży, przez wcielenie swoje zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem. Ludzkimi rękami pracował, ludzkim myślał umysłem, ludzką działał wolą, ludzkim sercem kochał”. Istnieje jednak niebezpieczeństwo, że chcąc z oddaniem służyć innym, zaczniemy ich ubóstwiać. Postawimy ich na miejscu należnym tylko Bogu. Trzeba kochać tych, którzy z nami żyją, przychodzić im z pomocą, ale w sposób mądry i roztropny. Trzeba mieć przed oczyma cel, który chcemy osiągnąć; cel, dla którego zostaliśmy stworzeni, a którym jest sam Bóg. Chcąc być z Nim na wieki, musimy postawić Go na pierwszym miejscu i realizować Jego wolę. On chce, by wszyscy zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy. Jakiej prawdy? O bezinteresownej miłości Boga do każdego człowieka. Wielu może usłyszeć tę prawdę właśnie od nas i dzięki temu wybierze drogę wiodącą do zbawienia, by razem z nami stanąć kiedyś u bram Raju.