Bóg nikomu nie odmawia, nie skąpi łaski wiary, czy łaski poznania Go, na miarę ludzkich sił oczywiście. Każdy, gdyby tylko chciał, pragnął tego może Boga poznać, pokochać i przylgnąć do Niego. To chroni go przed nadmiernym umiłowaniem, ubóstwianiem, a co za tym idzie zniewoleniem ze strony stworzeń, bądź ludzi. Nasz organizm duchowy został naprawdę bogato wyposażony. Światło Ducha, Św., którego jesteśmy świątynią pozwala nam rozeznawać i poznać, kiedy jesteśmy na drodze wiodącej do duchowej przepaści i katastrofy. Oczywiście, trzeba na to światło się otwierać, prosić o pomoc. Podczas naszej życiowej wędrówki nie jesteśmy pozostawieni sami sobie. Oprócz tego bogatego wyposażenia, Bóg nigdy nie odmawia nam łaski aktualnej. To, że my winimy Boga, za to, że nam poskąpił łaski, a innych obdarował nią nadobficie, to czynimy często z wygodnictwa i chcąc zagłuszyć wyrzuty sumienia, usprawiedliwiamy własne lenistwo i gnuśność. Obyśmy nigdy nie usłyszeli w dzień sądu od Boga tych gorzkich słów: Gdyby ci, którzy są na dnie piekła, dostali łaskę, którą ona dostała, byliby na pewno na drodze do nieba…, czy Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Bo gdyby w Tyrze i Sydonie działy się cuda, które u was się dokonały, już dawno w worze i w popiele by się nawróciły. (Mt 11, 20). Najgorsze jest to, że w nie dostrzegając tych Bożych darów i łask, sami przegramy nasze życie, a przez to nie odnajdą drogi zbawienia ci, którzy dzięki nam mogliby ją znaleźć.