Bez żadnej zasługi i z samego Boskiego miłosierdzia siedzę na tym miejscu i powołany jestem do rządzenia tym domem. I po prawdzie czynić będę to, co i moi poprzednicy uczynili i wiernym chcę być stróżem karności zakonnej, praw i konstytucji naszych, to jest: najpierw przedsiębiorę sam jak najściślej dopełnić wszelkich przepisów i strzec się choć najmniejszego błędu przeciwko karności regularnej, i po drugie pilnować będę, z pomocą Boską, żeby wszystko poszło według praw naszych, żeby wszyscy, i wielebni ojcowie i kochani bracia, choć najmniejszych rzeczy spełnili. Albowiem kto małą rzeczą gardzi, ten niedługo i na większe nie uważa. Zakonnik bez posłuszeństwa nie jest prawdziwym zakonnikiem, nawet nie jest dobrym chrześcijaninem.
Wszyscy jesteśmy za coś i za kogoś odpowiedzialni. Chcąc sprostać temu zadaniu, nie możemy lekceważąco podchodzić do życia, ani do obowiązków. Nie możemy również zbyt lekko traktować naszej relacji z Bogiem, czy własnej formacji. Większość z nas, zwracając się do podwładnych, podkreśla, co będzie chciał dla nich zrobić i jakiej oczekuje od nich współpracy. Mało kto podkreśla, że będzie również starał się dawać przykład ze swojej strony oraz że zrobi wszystko, by być fundamentem, na którym będą mogli budować inni. Trzeba być człowiekiem wielkiej pokory, by podkreślić, że zanim będzie się wymagać od innych, wpierw będzie się wymagać od siebie, i to o wiele więcej. Na tym polega właściwe sprawowanie władzy i odpowiedzialność. To ofiarna służba drugiemu, zabieganie o jego dobro, szczególnie to wieczne. Temu zadaniu sprosta tylko ten, kto rozwija relację z Bogiem, jest człowiekiem modlitwy.
Odszedł do Boga w Karmelu
1907 w Wadowicach † św. Rafał Kalinowski