Przypomnijmy sobie o bólu i rozczarowaniu św. Pawła, który zarzucał Koryntianom, że ich serce jest ciasne, czyli zamknięte na to, co nowe, oraz tych, którzy przynoszą im Dobrą Nowinę. Z drugiej strony Apostoł Narodów raduje się, że jego serce rozszerzyło się na nich. Zajmują w jego sercu miejsce, czyli po prostu ich kocha. Nie dziwi fakt, że nasze serca są za małe do tego, by kochać nieskończonego Boga. Nigdy nie będziemy wystarczająco, nawet na swoją miarę, kochać Tego, od którego mamy wszystko. Dramat polega na tym, że nakaz miłości Boga i bliźniego dany nam jako przykazanie, stał się nic nieznaczącym sloganem. Często miłością nazywamy to, co nią nie jest. To pozwala nam mniemać, że potrafimy kochać innych, siebie i Boga, bo niby jest to wpisane w naszą naturę. Niby tak. Gdy jednak uświadomimy sobie, że innych i siebie mamy starać się kochać Bożą miłością, tak jak Bóg, nigdy byśmy nie powiedzieli, że posiedliśmy tę sztukę. Nie mówiąc już o tym, że Boga winniśmy kochać tak, jak na to zasługuje, co jest w ogóle poza naszymi możliwościami. Co nam zostało? Pokornie, wytrwale i bezustannie prosić Boga, by raczył nam tej łaski udzielić.