Kto pozna siebie w duchu prawdy, oceni też siebie w duchu pokory.

św. Rafał od św. Józefa (Kalinowski)

Ileż razy, patrząc uczciwie na wydarzenia, które właśnie się dokonały, mówisz do siebie tak, aby nikt nie słyszał: ”Nie wiedziałem, że wybuchnę w taki sposób!”, ”Nie sądziłem, że w sytuacji, która się zdarzyła, tak zareaguję!”, ”Skąd wzięły się we mnie takie słowa i taka złość?”, ”To nie była przecież jakaś nadzwyczajna sytuacja, dlaczego stchórzyłem?”, ”Myślałem, że to zadanie mnie przerasta, a jednak po­jawiły się we mnie siły, których się nie spodziewałem!”. Tego typu wypowiedzi zdradzają, że nie znamy w pełni siebie, nie wiemy tak naprawdę, co się na dnie serca kryje. Poznawanie siebie nie jest łatwe, wymaga czasu i cierpliwości. Przede wszystkim jednak musi dokonywać się w prawdzie. Wówczas przynosi człowiekowi cenną umiejętność – zdolność patrzenia na siebie w pokorze.