Bardzo lubiłam góry, które mówiły mi o Bogu. Jednakże horyzonty Karmelu są o wiele piękniejsze, bo są nieskończone!

św. Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej

Przyroda wzgórz Karmelu to lustro, w którym odbijają się duchowe horyzonty zakonu. Wyjątkowym elementem tego krajobrazu jest Maryja. Głęboka samotność i cisza wzgórz przywołują atmosferę leżącego nieopodal Nazaretu, gdzie do Serca Maryi zstępował Duch Święty. Wyniosłość wzgórz, które górują nad błękitem Morza Śródziemnego i otaczającymi je równinami, mówi o Jej wyniesieniu ponad wszystkich ludzi i aniołów. Jedność tego, co u podnóża wzgórz, z tym, do czego sięgają szczyty, obrazuje tajemnicę łączenia się w Niej tego, co boskie, z tym, co ludzkie. Płodne winnice wzgórz przywołują na myśl Chrystusa – owoc Jej dziewiczego łona. Wzgórza rodzą rokrocznie świeże i piękne kwiaty. Mistyczny ogród zakonu karmelitańskiego wydaje na przestrzeni wieków wciąż nowe kwiaty świętości. Ta naturalna symbolika przyrody była w Karmelu najstarszym sposobem mówienia o Maryi i duchowych związkach z Nią, a zwroty ”Kwiat Karmelu” i ”Płodna Winnica”, którymi karmelici zwracali się do swojej Pani, sięgają samych początków ich wspólnoty.

Odeszli do Boga w Karmelu

1947 † o. Ireneusz od św. Maryi (Oskwarek)
1993 † o. Onufry od Matki Najmilszej (Walczak)
2015 † o. Honorat św. Teresy (Gil)