Świętym jest jedynie Bóg. On jest nie tylko wzorem, ale źródłem, sprawcą świętości. Pokora Boga może wprost zadziwiać. On chce darem świętości podzielić się z nami. Pragnie, byśmy i my byli świętymi; byśmy byli Jego ludem, świętym i doskonałym, w którym On miałby upodobanie. Świętość jest łaską, której trzeba pragnąć, o którą trzeba prosić i na którą trzeba się otworzyć. Nie zrobimy tego, gdy w to nie uwierzymy. Dowodem na to, że Bogu naprawdę zależy, byśmy byli święci, a przez to szczęśliwi, jest Jego dobrowolnie podjęta dla nas i dla naszego zbawienia okrutna męka i śmierć na krzyżu. Mając tę świadomość, nie będziemy żywili wątpliwości co do Bożej pomocy w chwilach, gdy naprawdę jej potrzebujemy. Czy mamy się wobec tego czego lękać? Tak – obrażenia Tego, który tak nas kocha, który dla nas przecierpiał tak okrutną boleść. Niewdzięczność za tak wielkie dzieło można Zbawicielowi okazać obojętnością, prowadzeniem życia, jak gdyby On w ogóle nie istniał, niedowierzaniem Jego dobroci, czy poddawaniem w wątpliwość Jego miłosierdzia. To wszystko jest związane z drzemiącą w nas pychą, która każe nam być przekonanym o możliwości samozbawienia, przekonaniu o własnych, nieograniczonych możliwościach. Prośmy zatem Jezusa o łaskę wiary i ufności Jego nieograniczonej miłości do nas.