Życie i charyzmat

Karmelici świeccy, wierni przykładowi Zbawiciela i Jego wezwaniu do nieustannej modlitwy oraz głównemu nakazowi pierwotnej Reguły karmelitańskiej "rozmyślając we dnie i w nocy Zakon Pański i czuwając na modlitwach", ponad wszystko cenią sobie trwanie w obecności Boga, w ustawicznym pełnieniu Jego świętej woli. W tym celu mają ustawicznie pielęgnować ducha modlitwy i samą modlitwę, której poświęcą czas na miarę swoich możliwości - w wewnętrznej atmosferze skupienia. Mają starać się, aby dzięki słuchaniu słowa Bożego, przede wszystkim w świętej liturgii i czytaniu duchownym - rosło w nich "wzniosłe poznanie Jezusa Chrystusa" (Flp 3,8), czerpane z prawdziwych źródeł duchowości chrześcijańskiej i karmelitańskiej.

Karmelita świecki ceni wysoko wezwanie Pana do zaparcia się siebie, do brania codziennego krzyża i podążania za Nim; a zatem kocha wyrzeczenie podjęte w jedności z ofiarą Chrystusa, mając stale w pamięci także przestrogę św. Matki Teresy, że "modlitwa i życie wygodne nie idą w parze" (Droga doskonałości 4, 2). Szczególnie wierny w zachowaniu pokutnych praktyk Kościoła, karmelita świecki - zgodnie z otrzymaną łaską i własnymi możliwościami - okaże swoją wspaniałomyślność w dołączaniu do nich innych praktyk umartwienia, zwłaszcza w okresach i dniach liturgicznych wybitnie pokutnych.

Konkretne formy tych umartwień określają ściślej statuty partykularne.

Świecki Zakon Karmelitańsko-Terezjański, widząc siebie jako wspólnotę, pragnie naśladować Kościół pierwotny ożywiony "jednym sercem i jedną duszą" (Dz 4,32), wprowadza swoich członków w braterską Komunię z innymi członkami tej samej rodziny zakonnej i pod działaniem Ducha Świętego przyczynia się do wzrostu tworzących ją osób. Karmelita świecki uczestniczy w cierpieniach żyjących współbraci, szczególnie najbardziej potrzebujących, i pobożnie wspomina zmarłych, za których statuty partykularne przewidują specjalne modlitwy.

Być karmelitą świeckim znaczy stawać się pełniej chrześcijaninem według pewnego sposobu, który Duch Święty w swym nieskończonym bogactwie ofiaruje tej rodzinie zakonnej. Karmel staje się zatem dla swych członków miejscem uświęcenia, łaską osobistą, która została dana w celu realizacji swego pełnego człowieczeństwa według Ewangelii. Duchowość Karmelu dla świeckiego człowieka może być powodem złożenia profesji w zakonie, a zarazem życia w tym świecie zgodnie ze swoim stanem życia. Wierność Konstytucjom może uzdolnić do bycia bardziej pomocnym swojej własnej rodzinie, do wykonywania lepiej swojej pracy i tworzenia chrześcijańskiego środowiska w miejscu pracy a także do cierpliwego przeżywania swej starości. Ujęcie świeckości i odniesienie do świata w Konstytucjach są bardzo pozytywne, doceniające w pełni wartość stanu świeckiego, zgodne ze wskazaniami Soboru Watykańskiego II oraz nie mające nic wspólnego z opozycyjnym nastawieniem do świeckiej rzeczywistości, jak to miało miejsce jeszcze nie tak dawno.