Życie i dzieło
Z modlitwy czerpał siły i ponaglenia, by dzielić się z innymi swoim "ubóstwem": własną porcją chleba, koszulą, a gdy i tego brakowało, obdarzał potrzebującego sercem i uśmiechem. Nie szukał ani nie znajdował dla swej modlitwy sprzyjających jej warunków (...)
Największą ich troską stało się odnowienie Karmelu męskiego w Czernej pod Krakowem, który skazany na wymarcie, istotnie dogorywał. (Inne męskie klasztory w Polsce uległy kasacie zaborców).
Dnia 10 lipca 1990 r. w obecności Ojca Świętego Jana Pawła II, ogłoszono w Watykanie dekret o cudzie kanonizacji bł. Rafała Kalinowskiego. Zapaliło się tym samym zielone światło do wpisania w poczet świętych następnego naszego Rodaka.
Wypowiedzi
Życie poddane refleksji
Wśród nich spotykamy zakonników i zakonnice różnych zgromadzeń. Przede wszystkim widzimy tutaj Brata Alberta Chmielowskiego, który szukał rady u o. Rafała w swoich wewnętrznych przeżyciach oraz w sprawach związanych z zakładaniem zgromadzeń braci albertynów i sióstr albertynek.
Poświęcenie całego swego życia Bogu na całopalną ofiarę stanowi z jednej strony uwieńczenie jego duchowej drogi, ale z drugiej światło i siłę do miłości bliźniego. Wstąpienie do Karmelu oznacza niewątpliwie wyraz całkowitej przynależności do Boga, ale jego oddania się Bogu nie należy zacieśniać tylko do okresu życia w Karmelu. Jak on osobiście rozumiał całkowite poświęcenie się Bogu? Mówi o tym m.in. w jednej z konferencji do (...)
Powyższe treści wzmocnione zostały przez św. Rafała poprzez wizję Kościoła jako apokaliptycznej świątyni, jako zgromadzenia wiernych nie w budynku z cegły lub drzewa, lecz jako przybytek Boży, przed stolicą Pana Jezusa, który przyjdzie sądzić żywych i umarłych.
Sądzimy, że takie ukierunkowanie miała także mariologia św. Rafała Kalinowskiego. Jego życie maryjne i jego apostolstwo maryjne, tworzące jego duchowość maryjną, nie zatrzymują się na postaci Maryi, ale za Jej pośrednictwem prowadzą do Chrystusa, żyjącego i działającego w Kościele, Jego Mistycznym Ciele.
Trzeba go było widzieć przy ołtarzu, jak odprawiał ofiarę Mszy św. Co za skupienie, przejęcie się, zdawało się, że widzi tajemnicę, jaką w tej chwili sprawuje. Jakie uszanowanie, miłość w rozdawaniu Komunii św. Żywa wiara odsłania mu tajemnice Boże. Przynosił do ołtarza duszę przygotowaną do łask, jakie otrzymywał swoją wiernością.
Od chwili nawrócenia w sposób szczególny przeżywał swoją więź z Kościołem. Najpierw była to wdzięczność za sakramenty święte, zwłaszcza za chrzest, sakrament pokuty i Eucharystię. "W nędzy życia mojego w cóż bym się obrócił, jeśli bym nie miał otwartych skarbów w Kościele Twoim, o dobry Zbawicielu?"
W rozumieniu św. Rafała – istotą świętości są cnoty teologalne. One bowiem zawierają i wyrażają w sobie to, co najważniejsze w życiu człowieka. Uzdalniają go do udziału w życiu samego Boga, zarówno tu na ziemi, jak również i po śmierci.
Modlitwa jest związana z ascezą. Modlitwa w dużej mierze zależy od stopnia oczyszczenia się ze wszystkiego co nie jest Bogiem i do Niego nie prowadzi. Podstawową praktyką ascetyczną jest ćwiczenia się w cnotach. Święty zaleca, by to ćwiczenie w cnotach kontrolować na rachunkach sumienia.
Analizując Listy i Konferencje św. Rafała Kalinowskiego, zauważamy, że o wiele większa jest u Świętego znajomość dzieł i doktryny św. Teresy od Jezusa. Wielokrotnie cytuje Drogę doskonałości, Księgę fundacji, Twierdzę wewnętrzną, Sposób wizytowania klasztorów karmelitanek bosych.
Odniesienia do rodzeństwa pozostawały zawsze pełne zatroskania o jego rozwój i równowagę ducha. Gdy rodzeństwo popada w pewne zniechęcenia zaleca mu pracę, szczególnie pracę dla dobra bliźnich. Rady udzielone Matce w sprawie Olesia i Jurasia nie kończyły jego zainteresowania tymi braćmi.
Przede wszystkim zauważa, że źródłem pragnienia i wewnętrznej siły do podjęcia trudu walki z grzechem jest osobiste doświadczenie Bożej miłości. Jedynie ona jest w stanie dokonać głębokiej przemiany myślenia i postępowania człowieka, a więc tego, co określamy mianem nawrócenia.
Święty Rafał Kalinowski, który odnowił faktycznie zakonny polski Karmel w jedynym (z istniejących 28 klasztorów) ocalałym z powstań klasztorze karmelitów bosych w Czernej, stał się również faktycznym twórcą Karmelu dla świeckich. Był otwarty na potrzeby wiernych świeckich, poświęcił się dla nich całkowicie, spędzając ogromne ilości czasu w konfesjonałach (...)
